در واقع، از این دوره است که شواهد عینی وجود این هنر به دست می‌آید. حدود 1500 نسخه در موزه ها و مجموعه های خصوصی مختلف در سراسر جهان نگهداری می شود.
در زمان شاه عباس (1584-1629) هنر و تجارت در ایران رونق گرفت. دومی تشویق به تماس و تجارت با اروپا شد و پایتخت جدیدش، اصفهان، یکی از باشکوه ترین شهرهای ایران شد.
علاوه بر این، دستور داد در حیاط خود کارگاهی ایجاد کنند که در آن طراحان و صنعتگران ماهر فرش، قالی‌های فاخر می‌ساختند. بیشتر این قالی ها از ابریشم و با نخ های طلا و نقره بافته می شد.
دو فرش معروف دوره صفویه به تاریخ ۱۵۳۹ از مسجد اردبیل آمده است. بسیاری از کارشناسان معتقدند که آنها نماینده اوج کمال در طراحی فرش هستند: بزرگتر از این دو اثر اکنون در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن و دیگری در موزه شهرستان لس آنجلس به نمایش گذاشته شده است.
با حمله افغانها در سال 1722، دوره شکوفایی فرش دربار ایرانی به پایان رسید. افغان ها اصفهان را ویران کردند. با وجود این، حکومت آنها فقط مدت کوتاهی به طول انجامید و در سال 1736 نادرخان از سرداران جوان خراسان تاج شاهی ایران را برگزید.
در تمام دوران سلطنت او، نیروهای کشور در اطراف و داخل روستاها برای مقابله با افغان ها، ترک ها و روس ها متمرکز بودند. در این دوره و سالهای پر فراز و نشیب پس از مرگ شاه در سال 1747 هیچ فرشی با ارزش بالا ساخته نشد و تنها عشایر و صنعتگران خاصی این هنر شریف را تداوم بخشیدند.
در ربع پایانی قرن نوزدهم و در دوران حکومت حکام قاجار، تجارت و صنایع دستی اهمیت خود را بازیافت.
تولید فرش ابریشم گونه به لطف صادرات به اروپا از طریق استانبول توسط بازرگانان تبریزی دوباره توسعه یافت.
در پایان قرن نوزدهم، چند شرکت اروپایی و آمریکایی در ایران تجارت کردند و شروع به تولید صنایع دستی برای بازارهای غربی کردند. امروزه قالی بافی رایج ترین صنعت در ایران است. فرش‌های ایرانی به دلیل رنگ‌ها، تنوع نقش‌های هنری و کیفیت طراحی‌شان معروف هستند.
